Ey halkı temsil ettiğini iddia edenler…
Ey sözde halkı için çalışanlar…
Siz bir maskenin ardında duruyorsunuz.
Ve o maskenin arkasında,
İktidarın en karanlık hayali var.
Siz, halkın kanı ile beslenen,
Ve onları unutmayı öğreten birer figürsünüz.
Her seçimde söyledikleriniz
Sadece kelimelerdir.
Ve her kelime,
Yalancı bir geleceği vaat eder.
Oysa siz ne halkı, ne ülkeleri,
Ne de insanlığı savundunuz.
Siz, sadece kendi çıkarınızı savundunuz.
Ve her yol,
Sizin için yalanlarınızın güvencesine dönüştü.
Bir insan, gerçekleri söylediğinde,
Siz onu susturursunuz.
Bir halk, hakkını istediğinde,
Siz onu başka bir “öncelik” ile oyalarsınız.
Siz, her gün,
Bir başka hayalini öldürürsünüz.
Ve insanlar,
Bir başka yalanın peşinden koşar.
Ey politikacılar…
İnsanlar acı çekerken,
Siz ne yaptınız?
Kalkıp, o acıyı neylemediniz?
Her vaat,
Bir yutturmaca,
Ve her söz,
Bir söylenmemiş hıçkırık gibidir.
İçinizde bir suçluluk yok.
Çünkü siz suçlulukla yaşamayı öğrendiniz.
Bütün o koltuklar,
Birer ölü yıkık köyler gibi üzerine bastığınız topraklardan yapılır.
Ve her gece,
O koltuklar birer mezar taşına dönüşür.
Ama gelin…
Bu lanet,
Hakkınızı ödeyecek bir hesaplaşmadır.
Artık kelimeleriniz susacak.
Ve o suskunluk,
Her yalanın sonu olacak.
Ve daha önce hiç işitmediğiniz bir yankı,
Gerçeklerin öcüdür.
Bu yedinci lanet,
Sadece bir halkı değil,
Bir sistemi çürütmeye geldi.