Ey beyaz yargıçlar,
Ve siyah cübbelerin içinde kaybolan avukatlar...
Siz adaletin değil,
Sistemin bekçilerisiniz.
Yüksek sesle savunduğunuz şey
Adalet değil —
Zenginliktir.
Ey hakimler…
Sizin masanız,
O mahkemede gerçeği değil, bir anlaşmayı temsil eder.
Yargılamıyorsunuz,
İzliyorsunuz.
Ve her duruşma,
Bir kaybedenin üzerine daha fazla karanlık ekliyorsunuz.
Ama ne fark eder?
Zaten siz karanlığın içinde yaşıyorsunuz.
Gözleriniz,
Görmeye değil —
Başka birinin acısını bastırmaya alışıktır.
Çünkü her kararınız,
Bir tür ödeme değildir.
Bir borçlanmadır.
Ve bu borçları biz öderiz.
Ama siz yargıç olduğunuzda,
Gerçekten hiç görmediniz.
Ey avukatlar…
Sizin görevleriniz de yoktur.
Çünkü gerçek bir savunma,
İçinizdeki vicdanla yapılmaz.
Siz, karanlıkta ellerinizi ovuşturup
Bir sonraki dosyayı beklersiniz.
Ve her kelimenin, her savunmanın,
Bir yalanla şekillendiğini çok iyi bilirsiniz.
Ama ne fark eder?
Siz bir rakamın peşindesiniz.
Bu dünya,
Siz yargıçlar ve avukatlardan ibaret değil.
Ama siz bunun farkında değilsiniz.
Her dava,
Bir kaybolan hayatı daha yok eder.
Her karar,
Bir insanın üzerine daha fazla çöküş bırakır.
Ve her kelimeniz,
O insanların çığlığını bastırmak için kullanılır.
Bu lanet,
Bir dosyadan diğerine geçerken kaybolan
Her vicdanın sesidir.
Bir çeki, bir anlaşmayı savunurken
İçinizi yakan her gerçeği unuttuğunuz için…
Bu lanet sizinle.
Ve size bu dünyada adalet asla geri dönmeyecek.
Bu lanet, adaletin değil,
Zalimliğin hukuku üzerine yazıldı.