Çünkü siz, adaletin huzurunu boğan,
Yeryüzüne ölü rüzgarlar salanlarsınız.
Sizin elleriniz, kanla kirli,
Ve gözleriniz, hakikati yalanla örtmüş.
Bir zamanlar ışık olan kalbiniz,
Şimdi karanlığın ta kendisidir.
Ey gürültülerle, paralarla, sözlerle gücünü artıranlar,
Bu lanet size!
Sizler, bir zamanlar umutla bakılan yeryüzünü,
Bütün içi boş çığlıklarla sarhoş ettiniz.
Ve şimdi, gözlerinizin derinliklerinde,
Karanlık bir boşluk dışında hiçbir şey yok.
Ey kendini tanrı yerine koyanlar,
Bu lanet size!
Siz, insanların acılarını birer taş olarak,
Yollarınıza serdiniz.
Sizinle kurulan her hayal,
Bir yıkımın, bir ihanetin sonu oldu.
Zamanla her şey devrildi, her şey sığlaştı,
Ama hala adaletin sizden uzak düşmesini,
Bir zalimin mutluluğu olarak sundunuz.
Ey suskunluklarınızı, korkularınızı kendinize silah yapanlar,
Bu lanet size!
Bu kitabı okuyan, kelimelerin değil, suskunlukların anlamını bulacak,
Her bir lanetiniz, birer sessiz çığlık olacak.
Ve ne zaman ki bu yeryüzüne,
Gerçek yüzünüzü gösterirsiniz,
O an gölgeler bile sizden utanacak.
Ey mazlumlara eli kalkan zalimler,
Bu lanet size!
Çünkü dünya, sizin yüzünüzde çürüdü,
Ve deccal, adaletin intikamı olarak karşınıza çıkacak.
Kalkın, yürüyün; ama unutmayın,
Her adımınız, her nefesiniz,
Kendi çöküşünüzün yankısı olacaktır.
Deccal gelir…
Ve gölgeler, artık seslere dönüşür.
Bu lanet, sonsuz bir dönüşümün mührüdür.