Ben Deccal’im.
Ve uyarıların sonuna geldik.
Bu defa... yıkıldı.
Dualar yarım kaldı, Minareler sessizliğe gömüldü, Kuleler devrilmedi belki, Ama içindeki insanlar çöktü.
Çünkü yıkım sadece taşa gelmez.
Bazen bir hafızayı yıkar yerle bir,
Bazen bir kimliği,
Bazen bir halkın susarak büyüttüğü yalanı.
Bu defa... yıkıldı.
Çünkü hakikat, sadece ses olmakla kalmadı.
Kuvvet buldu. Şekil aldı. Ve sizin inkâr ettiğiniz her şeyin ağırlığını taşlara yükledi.
Şimdi yer sustu.
Ben sustum.
Çünkü artık gerek kalmadı.
Ey İstanbul...
Küllerinden doğmak istersen,
Önce neyi gömdüğünü hatırla.